En uiteindelijk werd het 5 oktober...

De dag van vertrek! Wij hadden er maanden naar uitgekeken en samen met Wil de nodige voorbereidingen getroffen. Na het afscheid stonden we met zijn vieren op Schiphol, namen een biertje op de goede afloop en begon een lange reis. Uiteindelijk landen we na 26 uur veilig op Mthatha, waarbij we nog getrakteerd werden op een doorstart van het vliegtuigje... Op het moment dat we zouden moeten landen zaten we nog 50 meter te hoog, maar ook dat werd netjes opgelost.
Wij spraken af om de beurt een stukje te schrijven, ik (Ronald) heb de eer te beginnen. Wij zijn zaterdag laat aangekomen bij de hostile Sugarloaf. Een goede plek om de eerste nacht door te brengen en goed te eten en slapen. Daarnaast ligt het fantastisch aan de oceaan! De ochtend benutten we om het strand en de rotspartijen te bekijken en hadden het geluk om volop dolfijnen en springende walvissen te zien! Daarnaast waren we getuigen van het dopen van een aantal Baptistische kerkgangers in zee. Dat werd een allervriendelijkste ontmoeting. Wat een start van de dag!
Vroeg in de middag reden we met onze huurauto naar het project en einddoel Maiwohtseni, de plek waar ik in 2012 al eens bijna 5 weken was. Voor mij heel erg speciaal om deze rit te rijden en vooral om de lerares Nomapuzzi weer te ontmoeten. Wat een prachtmens is dit toch. Een spil in het project waar het hoofddoel is om dagelijks 25 tot 30 kinderen twee maaltijden te bieden naast natuurlijk onderwijs. Tot dit moment was de verwondering groot, en voelde het nog als een vakantie, maar al snel zagen wij ook de andere kant. Wij ontmoette Kenny op het project, een jonge kerel van een jaar of 20. Nomapuzzi vertelde dat hij heel ziek geweest is vanuit zijn HIV besmetting. Hij was zo verstandig om zich te laten behandelen, in tegenstelling tot veel lotgenoten, en kan nu heel goed functioneren. Hij heeft geen thuis en vandaar een plekje op het project gevonden waar hij met allerhande zaken helpt.
Voor mij is het prachtig om te zien dat zaken op het project zo veel beter zijn geworden. Met als grootste verschil dat er elektriciteit is, precies tot de plek waar het project staat..de rest van het dorp is niet voorzien maar dit is al een grote stap vooruit en voor ons heel prettig.
Wij maakten een plan voor de komende dagen en krijgen hulp. De eigenaar van Sugarloaf heeft connecties met de partij die de watervoorziening doet. De put doet het niet en de gemeenschap is nu volledig afhankelijk van regenwater. Wij hebben een ingang en gaan ons best doen om weer water te krijgen. Daarnaast zijn de materialen besteld voor de herbouw van het door storm verwoeste gemeenschapsgebouwtje op het project. Dit wordt naast het schooltje ook gebruikt als klas. Wij gaan proberen zo snel mogelijk de bouw aan de gang te krijgen.
Dit is een klein stukje van de lange lijst aan zaken die we willen doen, wij zijn er pas twee uurtjes maar aan de energie ligt het niet! Voorlopig kijken we uit naar de kindertjes, daar waar het uiteindelijk allemaal over gaat. Wij gaan proberen om de dag wat te posten, tot zover groet uit een stormachtige Transkei van ons!!!
André, Peter, Alain, Ronald