Afscheid nemen bestaat niet...

Afscheid nemen bHet is vrijdagochtend, de laatste op het project. Er heerst een vreemde spanning. We hebben al gecommuniceerd dat we vertrekken. Dit blijkt niet te helpen in het gevoel over het vertrek. De volwassen zijn wat stilletjes. We laden de spullen in de auto en dan is het toch echt zover. We nemen afscheid en dat valt me persoonlijk zwaar. We zijn trots op wat we in de korte tijd hebben bereikt en slaan elkaar ermee op de schouders. Misschien om de pijn van het afscheid een beetje te verzachten. Ik neem me voor om in ieder geval goed afscheid te nemen van Aya en Andy, de kleinkinderen van Nomapuzi. Deze gassies hebben 2 weken met ons op het project geleefd. In het begin waren we net 4 buitenaardse wezens voor hen, maar gaandeweg wonnen we hun vertrouwen en zochten ze ons steeds meer op. Aya tref ik buiten het schooltje aan. Als ik hem optil slaat hij gelijk zijn armpjes om me heen en krijg ik een dikke knuffel.Andy is niet aan het spelen. Ik tref hem druk werkend aan een tekening aan in het schoolgebouw. Hij wil duidelijk geen afscheid nemen. Hij is er zichtbaar nog slechter in dan ik. Ik slik en til hem op. Een dikke knuffel en dan maar snel naar de auto... sterk spul dat fishermensfriend...
We krijgen van alle dames en van Kenny nog een dikke knuffel en vertrekken luid toeterend en onder begeleiding van de mee rennende kinderen van het project. Het was stil in de auto.

De rest van de dag stond in het teken van ontspanning. We hebben de bagage achtergelaten in een traditionele rondavel van Sugar Loaf en gingen wat wandelen op het strand. We landden uiteindelijk in een zeer comfortabele fauteuil in de beachbar van het Ocean View hotel. Daar kwam ik de rest van de middag niet meer uit Haha..
We lieten de afgelopen 2 weken onder het genot van een biertje nog eens de revue passeren. Er vielen de nodige stiltes. Dat was nog niet eerder gebeurd.
Er stonden nog 2 onderwerpen op ons lijstje te wachten op een vinkje: 1 de aansluiting van het water en 2 de start van de bouw van het community house. Het bleef dus nog even spannend.

De volgende ochtend om 10.30 begonnen we aan de terugreis. Eerst 1 1/2 uur met de auto naar Mthata AirPort. Vervolgens vliegen naar Johannesburg en overstappen naar de vlucht naar Doha. Op Doha opnieuw overstappen op de vlucht naar Amsterdam. Het liep op rolletjes. Om 13.45 landden we op Schiphol. Onze meisjes en kinderen stonden met een spandoek op ons te wachten. Een bijzonder gevoel om je gezin weer te zien. Voor hun ook, want er stonden 4 mannen met baarden aan de andere kant van het glas. Dat waren ze niet gewend van ons Haha.
We waren moe maar voldaan weer veilig thuis van een onvergetelijke fantastische ervaring. Ik ben trots op die andere 3 gasten. We hebben fantastisch samengewerkt en ons ondergeschikt gemaakt aan de te behalen doelstellingen. Super om dit met je vrienden te doen.

De dagen erna
Je laat het niet los. Mijn gedachten dwalen nog regelmatig af naar Maiwotsheni. Hoe zou het zijn...

Inmiddels hebben we de bevestiging gekregen van de aansluiting van de waterleiding.
Ook de foto’s van de start van de bouw komen nu iedere week binnen

Dit betekent dat we bereikt hebben wat we wilden bereiken en nog meer.
Zoals ik al zei, het laat je niet los. Op onze voetbalclub Ter Leede kwamen de gesprekken over het project afgelopen zaterdagmiddag weer los.
Ik merk aan Ronald, Peter, Andre en mezelf dat het project van de Stichting Willen en Doen in ons hart zit. Daar neem je dus geen afscheid van..